[b]Beş ay İsveç düşərgəsində: Kolyaska ilə “avtoşluq” – 12-ci YAZI[/b]

Hə, əziz dostlar... Düşərgədə bir şey xüsusi diqqətimi çəkirdi. Burdakı gənc zənci və ərəb qadınların əksəriyyəti hamilə idi. Lakin hamilə olanların ərləri yanlarında görünmürdü. Əlbəttə, bu hamiləliyin altında bir biclik yatırdı. Onlar yaxşı bilirdilər ki, Avropa ölkələrində hamilə qadına, körpə uşağa xüsusi diqqət var, ona görə onlar ölkədən çıxanda öz erkəkləri ilə tələsik hamiləliyin himini atıb gəlirlər. Ya bilmirəm, bəlkə də hamiləlik məsələsini elə düşərgədəcə kişilərin biri ilə həll eləyirdilər. Bura gəlib çıxmaq üçün çoxlu pul tələb olunduğundan, ailə üzvlərindən biri Avropada sığınacaq alır, arxada qalanlarını isə sığındığı ölkənin maddi dəstəyi ilə dartıb gətirirdilər. Demək, vəziyyət belə idi, arvad gəlib sığınacaq alırdı, sonra da onun sayəsində bir dəstə ərəb ailəsi tökülüşüb Avropaya gəlirdi.

Mən ərəblərin yerli-yersiz doğub-törəməsinin, çoxalıb iki qitəni ağzınacan doldurmalarının sirrini özümçün burada kəşf elədim. Bu varlıqlar, sən demə, bakteriyalar kimi pintilikdən çoxalırmış. Demək, erkəklə yatandan sonra yuyunmayan dişi ərəb pintilikdən dərhal hamilə olur. Onların inancına görə isə yataqda qoruyucudan istifadə etmək haram sayılır. Belə bir cəmiyyətdə abort haqda düşünmək belə qorxuludu, həm də günaha yozulur. Qadının bətninə uşaq düşdüsə, demək, allah belə buyurub, qismətdən qəti qaçmaq olmaz. Yəni, ərəblərin yer kürəsində çoxalmasının sirri yalnız onların pinti həyat tərzi ilə bağlıdı. Bu belə...

Bir dəfə eni ilə uzunu eyni ölçüdə olan yekəpər, gonbul, qapqara ərəb qadını ilə konfliktimiz yarandı. O güləndə yer-göy titrəyir, asqıranda zəlzələ kimi bir şey olur, telefonla danışanda göy guruldayırdı, yeyəndə qabın dibini silib-süpürürdü.

Demək, nahar vaxtı yeməyimi götürüb bir stola yaxınlaşdım. Stolun üstündə içi qab-qacaqla dolu bir podnos vardı. Bu pintilərin qoyub getdiyi podnosu gözümün qarşısından rədd eləmək üçün götürüb qonşu stolun üstünə qoydum. Yenicə yeməyə başlamışdım ki, gördüm, həmin yekəpər başımın üstünü aldı və qəzəblə mənə nələrisə dedi. Başa düşdüm ki, yekəpər məndən bayaqkı podnosu soruşur. Sən demə, “dostumuz” yeməyi yarımçıq qoyub daha dadlı təam eləmək üçün hansısa ədviyyat dalınca gedibmiş. Mən oturduğum yerdən ona podnosunun yerini göstərdim. Yekəpər başımın üstündə durub mırıldaya-mırıldaya yediyimi haram eləməyə başladı. O, barmağını mənə silkələyib qəzəblə danışdıqca əyninə güclə pərçimlədiyi idman şalvarının altında gizlətdiyi iri qarnı atılıb düşürdü. Vəziyyətin gərginliyindən anladım ki, mən də nəsə danışmalıyam. O, başa düşmədiyim ingilis dilində üyüdüb-tökdükcə mən də öz dilimdə danışmalı olurdum. Yaranan gərginliyi azaltmaq üçün onsuz da anlamadığı bir dildə onunla məzələnməyə girişdim: “Əlbəttə, mən öz günahımı boynuma alıram, nəinki sənin yeməyini əlindən almaq, hətta yerini dəyişmək belə məni müxtəlif fəlakətlərlə üz-üzə qoya bilər. Sənin yeməyini əlindən almaq meşədə dişi şirin qabağından ət parçasını götürmək kimi bir riskdi. Lakin neyləmək olar? O məlun podnosundakı yemək qalıqlarını zibil bilmişdim. Səni yaxşı başa düşürəm, nataraz bir gödəni doldurmağa hələ də kəşf olunmamış daimi mühərrikin və sonsuz qidanın da gücü çatmaz! Əfv edin günahkar bəndənizi! Yağlı qidanın sizin üçün başlıca məqsəd olduğunu anlasam da podnosun sizə məxsus olduğunu bilməmişdim. Qoy, uca göylərin özü şəxsən sənin qidanla məşğul olsun və sənə daima yağlı ət yeməkləri yetirsin! Qoy, mehriban kosmos məni sənin əlindən xilas eləsin, amin!” Bu sözləri nə qədər ironiya ilə desəm də ciddi durur, qətiyyən gülmürdüm. Bu qızmış nəhəng üzümdə azacıq təbəssüm sezsəydi canımı qurtara bilməzdim. Dərhal elə bilərdi onun qidasına qəsdən sataşmışam. Getdikcə səsini ucaldan bu yekəpər sonuncu cümləmi eşidən kimi səsini kəsdi. Sən demə, işlətdiyim “amin” sözü onun qəlbini yumşaldıb. Nəhayət, o nəhəng təhlükə başını təəssüflə bulaya-bulaya yanımdan aralandı. Təbii ki, belə bir vəziyyətdə mən heç nə yeyə bilməzdim, çünki onun səsi iştahküsdürən elementlərlə zəngin idi. Sonralar hər dəfə onunla rastlaşanda nifrətli baxışlarından duyurdum ki, məni hələ də bağışlamayıb.

Əvvəlki yazılarda tualet və duş otaqlarında vəhşilərin yaratdığı natəmizliklərdən söz açmışdım. Demək, axşama yaxın bütün tualetlərdə yer tullantı kağızlarla dolardı. Bəzən duş otaqlarında biri-birinin saçını qırxan ərəblər baş tükünü eləcə yerdə, kafelin üstündə qoyub gedərdilər. Hər səhər koridoru və duş-tualetləri təmizləyən avropalı qadınların hansı hislər keçirdiyini təsəvvür eləyəndə bir emiqrant, düşərgə sakini kimi öz-özümə xəcalət çəkirdim.

Körpə uşaqları olan qadınlara hər cür funksiyası olan arabalar (kolyaska) vermişdilər. Bir gənc ərəb ana vardı, uşağı lap körpə idi. Hər gün körpəsini arabaya qoyub, dəhlizdə hərləyirdi. O, araba ilə əməlli-başlı avtoşluq eləyirdi. Arabanın “arxasına” keçib, dəli adamlar kimi, bütün dəhliz boyu gülə-gülə o baş-bu başa şütüyürdü. Çox vaxt içində körpə uşaq olan arabanı kafedə oturan ərəb kişilərə tapşırıb, harasa gedirdi. Kişilər də əyilib körpə uşaqla meymun balası ilə əylənən kimi əylənirdilər. Bəzən arabalarda qışqırıb ağlaşan uşaqlara məhəl qoyan da olmurdu. Anası kənarda telefonla qışqıra-qışqıra danışar, uşaqları da öz növbəsində orda-burda bağırışardılar. Uşaqlı analar doğduqlarına görə fəxrlə gəzər, sifətlərindən hamıya minnət ifadəsi asardılar.

Mənimlə üzbəüz otaqda yaşayan gənc ərəb ananın təzəcə yeriyən bir qızı vardı. Bu uşağı hər dəfə bir ərəb kişisi oynatmaq adı ilə qucağına götürüb harasa aparardı. Anası isə uşağını kimin aparması, hara aparması ilə heç maraqlanmazdı. Bir neçə saatdan sonra uşağı başqa birisi anasına qaytarardı. Belə balaca uşağının olmasına baxmayaraq onların otağında gecə-gündüz ucadan ərəb musiqisi səslənərdi. Qapıları açıq qalanda isə gecəyarı səslənən yersiz musiqi adamın qafasını partladardı. Düşərgədə beləcə ucadan musiqi səsləndirənlərə qonşu otaqlarda yaşayan digər ərəblər qəti irad tutmazdı.

Bir gün yaxınlıqdakı tualetdə eybəcər bir şey müşahidə elədim. Demək, hər dəfə tualet fırçasının və fırça qabının yanı üstə çöndüyünü görürdüm. Tualetə girəndə iri fırçanın yana atıldığını, altındakı çaşkanın isə ağzıüstə çevrildiyini görüb bunu kimin və nə üçün elədiyini düşünürdüm. Sanki, kimsə içəri girəndə bu qurğunun altından bir təpik ilişdirirdi. Hər gün bu mənzərəni görüb əsəbiləşirdim. Bu nə deməkdi, yəni? Bunu hansı manyak eləyir? Olmaya bunun bir simvolik mənası var? Fikirləşirdim, nolaydı gizli bir kamera quraşdıra biləydim və izləyib bu sirdən agah olaydım. Hər gün xidmətçi qadın fırçanı səliqə ilə yerinə qoysa da sabahısı yenə yerlə yeksan olurdu. Mən artıq hər şeyi unudub bu ayinin sirrini tapmaq üçün baş sındırırdım. Bir az səbrli olsanız gələn yazıda bunun sirrini açacam, inşallah!

(davamı olacaq)