Xanəndənin oğlu, müğənninin qardaşı, dirijorun atası - ONU TANI

Böyük, çox böyük nəslin nümayəndəsi idi. Adlarını Azərbaycan mədəniyyət tarixinə yazmış bir nəslin. Həm də kübar bir nəslin.

Elə sənətşünas Sevinc Tofiqqızı da bir dəfə onun haqqında belə demişdi: “Əgər məndən soruşsalar ki, onu bir sözlə necə təqdim edərsən, tərəddüd etmədən “kübarlıq” sözünü işlədərdim. Bəli, o, əsl-nəcabətli bir nəslin oğlu, böyük şəxsiyyət və istedad sahibi idi.

Gürcü bəstəkarı Otar Taktakişvili öz əsərini onun istefasından sonra dinləyəndən sonra demişdi: “Mənə bundan yaxşı solist lazım deyil”. Və bu gün, onun ad günüdür. Yaşasaydı, 87 yaşı tamam olacaqdı.

Lent.az "Onu tanı"da bu dəfə Vasif Adıgözəlovdan bəhs edəcək...

Əslən qarabağlı olan Vasif 1935-ci il iyulun 28-də Bakıda anadan olub: Məşhur muğam ustası Zülfü Adıgözəlovun ailəsində. Deyilənə görə, onun istedadı Bülbül adına orta ixtisas musiqi məktəbinin fortepiano sinfində oxuyarkən meydana çıxır. O, bu məktəbi 1953-cü ildə bitirib, elə həmin il Azərbaycan Dövlət Konservatoriyasının bəstəkarlıq fakültəsinə daxil olur.

Özü də Qara Qarayevin sinfinə. Böyük sənətə isə 1956-cı ildə Azərbaycan bəstəkarlar İttifaqının 1-ci qurultayında səslənmiş “Simfonik poema” və “Sonata”sı ilə gəlib. Və bu debütü uğurlu olunur.

Vasif Adıgözəlov 1953-cü ildə Üzeyir Hacıbəyov adına Azərbaycan Dövlət Konservatoriyasına daxil olur. 1959-cu ildə konservatoriyanı iki ixtisas üzrə bitirir. Radio və Televiziya Komitəsində musiqi redaktoru kimi başlayır. Bəstəkarlar İttifaqının məsul katibi, Filarmoniyada musiqi redaktoru, Asəf Zeynallı adına Musiqi Məktəbinin direktoru vəzifələrində çalışır. 1972-ci ildən konservatoriyanın professoru olur, “Xor dirijorluğu” kafedrasına rəhbərlik edir.

1973-cü ildə Əməkdar incəsənət xadimi, 1988-ci ildə Xalq artisti fəxri adlarına layiq görülür. 1990-cı ildə Azərbaycan Bəstəkarlar İttifaqının I katibi seçilir, bu quruma rəhbərlik edir. Dövlət mükafatı laureatı olub. "Şöhrət” və “İstiqlal” ordenləri ilə təltif edilib.

Deyilənə görə, bir dəfə atası Zülfü Adıgözəlovdan soruşublar: "Ay Zülfü, sən özün xanəndə ola-ola, nəyə görə oğlunun birini pianoya, o birini skripkaya qoymusan?".

O, belə cavab vermişdi: "Tar, kamança, muğamı bunların hamısı onların qanında var. Ona görə də, qoy onlar Avropa sənətinə daha yaxın olsunlar".

Amma Vasif nəinki bu musiqi alətlərinə yiyələnmiş, elə Avropanın özündə tanınan bir bəstəkara çevrilmişdi. Adıgözəlovun 3 noyabr 1995-ci ildə keçirilən yubileyi əsl musiqi hadisəsi idi. O, Bu zaman o, Heydər Əliyevin sərəncamına əsasən “Şöhrət ordeni” ilə təltif olundu. Bir müddət sonra Çanaqqala savaşından “Çanaqqala” oratoriyasını yazdı. 1 saat 20 dəqiqə davam edən möhtəşəm bir musiqi epopeyası hələ də Tükiyədə xatırlanır.

O, gözəl ailə başçısıydı. Oğlu Yalçın atası haqqında deyirdi: “Vasif Adıgözəlov bizim üçün əvəzolunmaz ata idi. O, bir atanın oğluna edə biləcəyi hər şeyin ən yaxşılarını etdi, hətta, əlindən gəlməyəni belə etdi. Mən çox xoşbəxt bir insanam, çünki, atam mənim ən yaxın dostum idi”.

Qardaşım Toğrul həkimdir. Anasının nəslinin davamçısıdır.
“Toğrul özü o sənəti seçdi. Amma mənim başqa seçimim yox idi. Gözümü açandan musiqi eşitmişəm. Dahi bəstəkarları, yazıçıları, şairləri görmüşəm. Və mənim yolum da belə cızıldı”.
O, xanəndə Zülfü Adıgözəlovun oğlu idi.
Müğənni Rauf Adıgözəlovun qardaşı.
Dirijor Yalçın Adıgözəlovun isə atası.
Taleyin işinə bax, Vaqif müəllimin ömrü Şuşanı görməyə vəfa etmədi. Amma Şuşanın Cıdır düzündə keçirilən "Xarıbülbül" festivalında Vasif Adıgözəlovun "Qarabağ oratoriyası"na dirijorluğu oğlu Yalçın edirdi...