Dəhşət hekayəsi: “Şimpanze uşaqlar”

“Atanın qızı, qardaşın bacı, ananın oğulla, kişinin kişi ilə cinsi əlaqəyə girib əyləndiyi ölkədən danışıram...”

“Şimpanze Uşaqları” kitabının müəllifi, uşaqların “bədən dili”, yəni pantomim təlimi ilə öyrədilməsi üzrə mütəxəssisi, YUNİCEF könüllüsü lhan Doğanın 7 il yaşadığı Cənubi Afrikadakı Svazlend Krallığında həyat tərzi və baş verənlər barədə söylədikləri insanı dəhşətə gətirir. Onun Türkiyə mətbuatına müsahibəsini həyəcansız oxumaq mümkün deyil.

“Hər an yeyiləcəyimizi gözləyirdik”

Svazlend əhalisinin 35 faizi AİDS xəstəsi olan Afrikanın cənubunda yerləşir. İlhan Doğan qeyd edib ki, ora getmək istəyini bildirəndə çoxları şoka düşüb, onu Svazlenddə yeyəcəklərini söyləyiblər. 7 ildən sonra oradan sağ gəlsə də, deyilənlərin həqiqət payı olduğunu görüb. İlhan Doğan ora gedən vaxt zulu dilini zəif bilirmiş, yerli əhali ilə ünsiyyət qurmaqda çətinlik çəkib: “Çiynimdə bir çanta vardı, bacardığım qədər əşya yığdım, yaşaya biləcəyim qədər yaşayacağam dedim: Bu ölkədə bir gənclə tanış oldum, bölgəni yaxşı tanıyırdı. Ona mənimlə gələcəyi halda pul verəcəyimi söylədim. Qorxsa da, pula görə gəlməyə razılaşdı. Bölgədə çalışmağa başladıq. Bir neçə əşya almaq üçün bölgədən çıxarkən qarşımızı əsgərlər kəsdi. Ağ dərili insanların qanını içmək onlar üçün xüsusi əyləncə imiş. İki gün bağlı yerdə saxlandıq. Gecələr qorxudan yata bilmirdik, axşamlar saçlarımla oynayırdılar. Bölgəni gəzdiyim gənclə bir-birimizin əlimizdən tutub yatırdıq, hər an yeyiləcəyimizi gözləyirdik. Hər şeyini istəyirdilər. Sonra xarici ölkə vətəndaşı olduğumuzu bildilər, onlar məndən, mən də onlardan qorxurdum. Pullarımı corabımın içərisində saxlamışdım, hamısına pul verirdim. Üzərimdə götürdüyüm biskvitlər də işimə yaradı. Hamısına verdim, kralları da gəldi. Ona da verdim. Onların kralları “Im hungry” deyirdi. O kral acın biridi, Sarkozi, Berluskoni kimi deyil. Orada çoxlu xəstəliyə tutuldum....”.

İnsanlığın nifrət doğuran üzü

İlhan Doğan bu ölkədə qadın və uşaqlara qarşı zorakılıq geniş yayıldığını vurğulayıb. Ən çox diqqətini çəkən isə “Şimpanze uşaqlar” olub. Bu uşaqlar atanın qızı, qardaşın bacı, ananın oğlu ilə cinsi əlaqəyə girməsi nəticəsində dünyaya gəlir. Bu krallıqda elektrik, su olmadığından tək əyləncə ailə üzvlərinin bir-biri ilə belə iyrənc cinsi əlaqəyə girməsidir. Ancaq bu cinsi əlaqə nəticəsində dünyaya gələn uşaqları tanrının qadağan etdiyi qanunsuz uşaqlar saydıqları üçün onları meşələrə atırlar. Meşədə bu uşaqlara şimpanzelər analıq edirlər. Fövqəladə məqam da budur. Daha dəhşətlisi odur ki, erkək meymunlar bu uşaqların dillərini və gözlərini yeyirlər. Ona görə də “Şimpanze uşaqlar” dilsiz və kor olurlar, danışa bilmirlər. Bəzi kilsələr meşədə tapılan uşaqlara yardım edirlər. Ancaq İlhan Doğan bu yardımın hansı səviyyədə olmasının onun üçün aydın olmadığını bildirib. İlhan Doğan deyib ki, ilk dəfə “Şimpanze uşaq” görəndə gözünə inanmayıb, bunun təsadüfi olduğunu düşünüb: “Atanın qızı, qardaşın bacı, ananın oğulla, kişinin kişi ilə cinsi əlaqəyə girib əyləndiyi ölkədən danışıram. Sanki cəhənnəmə daxil olursan. O uşaqların sayı çox olduğundan bir qismi “Şimpanze uşaqlar”a çevrilirsə, şimpanzelərin götürmədiyi digər uşaqlar meşədə ölürlər. Yol boyunca uşaq skeletləri gördüm. Mən də insanam, skeletləri görmək insanı ürküdür. İnsanın bu şəkildə qəddarlaşdığını görürsən. Uşaqlar davamlı olaraq meşələrə atılırlar”.

İlhan Doğan Svazilenddə yaşadığı 7 il ərzində 2000 yerli sakindən ibarət teatr qrupu yaradıb, festivallar təşkil edib, o cümlədən bədən dili təlimi keçib. Ora gələn “Times” qəzetinin müxbiri bunu sonradan qəzetdə “Fövqəladə bir olay” kimi şərh edib...

İlhan Doğanın “Şimpanze uşaqlar” kitabını dünyanın tanınmış nəşrləri dərc etmək istəməyib, insanlığın bu dəhşət doğuran üzü ilə bağlı kitabın ilk dəfə başqa yerdə işıq üzü görməsini, daha sonra onlara müraciət olunmasını istəyiblər.

Kitab artıq Türkiyədə çap olunub...