Erməni qızı Amaliya – SERİAL – II BÖLÜM

Bu, bir Azərbaycan dramıdır...

Sovetlərin son illərində başlayan bu dram günümüzə qədər uzanıb gələn romantik, sərt, acı, bəzən isə dəhşətli epizodlarla zəngindir. Hazırda həyatda olan qəhrəmanın öz dilindən qələmə alınıb. Lent.az bu əhvalatı oxucuları ilə bölüşməyi qərara alıb. Sizə nəql edəcəyimiz bu əhvalatda yalnız adlar şərtidir...

***

əvvəli: http://news.lent.az/news/148768

...Bu gün universitetdə demək olar ki axıra kimi hər tənəffüsü bir yerdə olmuşuq, evə də mənimlə gəldi. Həmişəki kimi şən idi, bəs nə əcəb bu barədə mənə deməyib - deyə düşünürdüm ki, anamı stulda oturan halda elə bikef gördüm ki, bu məni lap dilxor elədi.

- Niyə elə durmusan, ay ana?

- Murad, uşaq deyilsən daha. Bu evin tək kişisisən, səndən də başqa heç kimim yoxdu. Ona görə də hər şeyi vaxtında açıq danışmaq lazımdır sənə... O ailə səni dəyərləndirmir, sənlik deyil onlar...

- Niyə?! Mən Amaliyanın ailəsi ilə yaşamıram ki, özüylə yaşayıram...

- Eh, ay oğul... Bilirsən bu gün Marina dayanacaqda bu xəbəri mənə necə dedi? Sanki qızının sevgilisinin anası deyiləm, sıradan bir qonşuyam. Deyir, gələn elçi yəhudi tanışlarıdır, raykomda işləyir, tək oğlu var, ona istəyir Amaliyanı. Marina bunu mənə deyəndə sevincək idi. Deyir, artıq razılıqlarını veriblər. Deyir, bu Amaliyanın gələcəyi üçün böyük səadətdir, çünki kişi raykom katibidi, oğlan da onun yeganə övladıdır. Deyir, Amaliya da əvvəl bunu eşidəndə az qala bizi öldürsün, başqasını sevdiyini deyib, ondan başqa könlündə heç kimin olmadığını desə də artıq razılaşıb. Deyir, hətta iki gündür o kişinin yanında işə düzəlib, dərsdən sonra işləyir....

...“Deyir, deyir”... - anamın tez-tez işlətdiyi bu söz sanki beynimi keyitdi, artıq onu dinləyə bilmirdim. Başımda qəribə bir uğultu vardı. Bütün bu eşitdiklərimdən nəsə aydınlaşdırmaq, düşdüyüm bu yuxudan ayılmaq istəyirdim. Amma alınmırdı. Yalnız xatırlaya bilirdim, amma dərk edə bilmirdim, daha doğrusu, inana bilmirdim ki, bütün bunlar son yarım ayda baş verib və hər gün bir yerdə olduğum Amaliyadan nəinki bunu eşitmişəm, heç hiss etməmişəm də... Düzdür, son bir neçə gündür axşamlar mən işə getməmişdən əvvəl zəngləşmirik. “Yəqin orada işləyir deyə zəng eləmir” - qəflətən ağlıma gələn fikir məni sanki öldürdü! Bəs niyə bütün bunları yaşayan Amaliyanın adi bir davranışından da bunu sezmək olmayıb? İlahi, bu nədi?! Beynimdəki uğultu bərk ağrıyla əvəz olundu, sanki başım indi partlayacaq... Dəhşətdəyəm!

Amaliyagilin milliyyətcə yəhudi olan bir ailəvi qohumları vardı. Ailə başçısı Bakının rayonlarından birinin ikinci katibiydi. Nüfuzlu insan idi.

Cəmi bir dəfə Amaliya o qohumları haqqında danışmışdı, o da atasıgil Yeni İl bayramlarının birində onlara gedən zaman, atasigillə getməyib bizə gəldiyi gün. Yəni bildiyim qədər arvadı elə yeganə oğlunun doğuşunda öləndən və təxminən məndən bir neçə yaş böyük oğlu ilə tək qalandan sonra yeganə sıx əlaqə saxladığı ailə də Amaliyagilin ailəsidir. O qədər yaxın ailədirlər ki, ailənin yeganə oğlunu doğuşdan sonra anasız qaldığı üçün Amaliyanın anası əmizdirib. Bir sözlə, süd qardaşı var. Amma Amaliya mənimlə tanış olandan sonra demək olar ki, valideynləri ilə digər qohum – tanışları kimi onlara da getmirdi. Özü demişkən, qonaqlıqlara vaxt ayırmaqdan yorulub.

İndi belə çıxır ki, Amaliyanı süd qardaşına ərə verirlər... nədi-nədi, katib oğludur...

Bütün bunlar cəhənnəmə, belə bir xəbəri Amaliyadan yox, başqasından eşitmək məni sındırmışdı. Eşitmək bir yana, anam deyir, Amaliya hətta razılıq verib, artıq gələcək qayınatasının yanında işləyir... Amma hər gün mənimlə bir yerdə həmişə kimi şəndir...

Cəld telefonu götürüb nömrələrini yığdım. Amma axırıncı rəqəmi yığmışdım ki, nədənsə dəstəyi telefonun üstünə qoydum. Sanki bütün bu eşitdiklərimin təsdiqini ondan eşitməyə qorxurdum... Həmin gecəni işə getmədim. Səhərə qədər otağımda qorxu, əsəb, nifrət və sarsıntı arasında çabaladım.

Səhər universitetə onunla görüşüb getməmək üçün həmişəkindən tez hazırlaşıb evdən çıxdım. Bir başa fakültəmizə qalxıb bütün tənəffüsləri heç aşağı düşmədim. Nədənsə o da görsənmədi. Axrıncı dərsdən çıxıb aşağı düşəndə onu liftin qarşısında gördüm. Mənə çatan kimi indiyə qədər görmədiyim ciddiyyət və qaşqabaqla salamlaşıb:

- Sənə sözüm var!...- deyərək, arxasını çevirib sərt halda addımladı.

Arxasınca getdim. İnstitutun həyətindəki parkın sonunda sakit bir yerə çatıb qəflətən çevrildi. Üz-üzə, nəfəs-nəfəsə dayandıq. Gözlərini üzümə yox, sağ çiynim üstündən harasa məchul bir nöqtəyə zilləyib, bir müddət susdu. Ani sükutun həyəcanından özümü saxlaya bilməyib, nəsə demək istəyirdim ki, o ötkəm, lakin aramla danışmağa başladı:

- Bu gün niyə axtarmadın məni?...

- ...

- Yəqin anamın anana dedikləri, sənin də yəqin ondan eşitdiklərin, bir sözlə haqqımdakı deyilənlər səni buna vadar etdi ki, axtarmayasan məni... Murad! Səninlə çox ciddi və qısa söhbətim var. Amma deməmişdən əvvəl bir istəyim var, az-çox məni sevirsənsə, acı çəkməyimi istəmirsənsə, söhbəti uzatmayacaqsan...- büruzə verməsə də qəhər hiss olunurdu, boğazını arıtlayıb eyni tonda davam etdi:

- Eşidirsən? Söz verirsən?

- Sözünü de, Amaliya...

- Bu səninlə son görüşümüzdür, çünki mən ərə gedirəm! Səndən tək ricam: bir daha xatırlama məni. Bilirəm, bu asan olmayacaq, amma unut məni! Məni günahkar bilsən də bağışla məni! – deyib, iti addımlarla uzaqlaşıb getməyə başladı.

Özümdə deyildim. Yerimdən necə qopub onun ardınca atılaraq qolundan tutub özümə çəkdimsə, az qala qolu qopub əlimdə gələcəkdi:

- Sən nə danışırsan?! Nə olub?!...

- Burax qolumu, əl çək məndən...- səsini getdikcə artıraraq, artıq özünü saxlaya bilməyib, hıçqırtı ilə ağlamağa başladı....

- Qulaq as, gəl danışaq. Nə baş verirsə, de, birgə həll edək, yoxsa bu nədir, sən danışırsan?! Biz neçə ildir oyun oynamırıq ki, hər şey belə iki dəqiqəyə qurtarsın. Amaliya...

Qolunu zərblə silkələyib əlimdən çıxaraq ağlaya-ağlaya bağırmağa başladı:

- Sənə dedim qurtardı! Əl çək məndən, mən başqasını sevirəm, biz onunla evlənəcəyik...- deyib, qaçaraq yaxınlıqdakı taksiyə mindi. Taksi yerindən götürüldü...

Nə baş verdiyini tam qavramağa çalışırdım, alınmırdı.

Evə necə getdim, necə səhəri açdım, hiss eləmədim. Getdikcə ayılırdım, baş verənləri həzm edə bilmirdim.

Maraqlı idi ki, növbəti gün onun ad günüdür. Səhər bazar günü olduğundan günorta olmamış heç nə düşünmədən hazırlaşıb, bir neçə gün əvvəldən onun üçün hədiyyə aldığım qol saatı ilə bir dəstə gülü götürüb, evlərinə yollandım. Qapını açan anası Mariya əvvəlki illərdəki ad günlərindən fərqli olaraq bu dəfə məni don vurmuş kimi qarşıladı. Açığı, bu qədər də gözləmirdim. Ümumiyyətlə, baş verənləri bir xəyal zənn edirdim hələ, - Amaliya zarafat edir, - düşünürdüm...

Marina xalanın dəvətini gözləməyib, məni bürüyən təəccüblə içəri keçdim və gözlərimə inanmadım. İçəridəki otaqda müxtəlif içkilərlə bəzədilmiş masanın ətrafında Amaliya atası ilə həmin raykom katibin arasında dayanıb, onlarla nə barədəsə danışırdı. Məni görən kimi hamı yerindəcə dondu. Oğlanın atası əlindəki badəni qaldırıb mənə “xoş gəldin” elədi... Özümə gəlib nəsə deməyə başlayırdım ki, qapının zəngi yenidən çalındı. Qapını açmaq üçün özünü dəhlizə atan Marinanın arxasınca katibin oğlu da içəri girdi. Çox ədalı tərzdə sağ əlindəki gül buketini sol əlinə alıb, hamını salamladı, məni təəccüblə süzüb, əlini uzatdı:

- Dmitri. Amaliyanın nişanlısı -, sırtıq formada gülüb, davam etdi - siz kim oldunuz?

Sol əlimdə gülləri, sağ əlimlə isə ovcumu sıxıb, əsəbimdən bilmirdim nə edim. Oğlanın və Amaliyanın atası mehribanlıqla oğlana tərəf gələrək görüşdülər. Amaliyaya çevrildim. O da özünü şən göstərməyə çalışaraq atasıgildən sonra Dmitriyə yaxınlaşıb, onunla yüngülcə öpüşdü və gülləri ondan aldı... Sanki mən burda deyildim. Mənə elə gəldi ki, ölmüşəm, sadəcə ruh formasında burdayam... azacıq özümə gələn kimi gülləri yerə çırpıb otaqdan çıxdım, oğlanın atası arxamca nəsə dedi, Amaliyanın atası Armen də ona nəsə cavab verdi, amma anlamadım nə deyirdilər, doğrusu, heç anlayacaq durumda deyildim...

Sürətlə həyətdən çıxıb məhəllədəki oturacağa çökdüm. Özümü pis hiss edirəm demək azdı, özümü hiss edə bilmirdim. Amaliya ilə tanışlıqdan bəri ötən bu 6 il gözümün qabağından lent kimi gəlib keçməyə başladı. Bu baş verənlərə səbəb olacaq bir şey tapa bilmirdim...

Beynim o qədər keyimişdi ki, oturduğum yerdən qalxa bilmirdim. Heç nəyə, nəinki evə getməyə, hətta yaşamağa da həvəsim itmişdi. Qəflətən həyətlərinin qapısı açıldı və Amaliya Dmitri ilə əl-ələ tutaraq çıxıb Dmitrinin “Volqa”sına oturdular. “Volqa” yerindən sürətlə götürülmüşdü ki, özümdən asılı olmayaraq yaxınlıqdakı taksiyə atıldım və sürücüyə “Volqa”nı izləməyi xahiş etdim. Dmitri maşını çox sürətlə sürürdü, Amaliya da yanında oturmuşdu.

Onlar şəhərdən çıxıb Bakı ətrafı qəsəbələrdən birinə girdilər və dəniz kənarı bağ evləri olan məhəlləyə girdilər. Girişdə mühafizəçi vardı, onları buraxsa da biz çatanda taksini buraxmadılar ki, kənar şəxslər olmaz, yalnız burada evləri olanlar buraxılır...

Məcburən taksidən düşdüm və xeyli fikirləşdikdən sonra avtomobil yolundan çıxıb həmin məhəlləyə girişin sərhədi ilə xeyli gedib, bir bağın həyətindən aşaraq Dmitrinin atasının bağ evini soraqlayıb tapdım. Artıq orda idilər, maşın həyətin qarşısındadır.

Gözəl bağ idi. Ağacların sıx olması karıma gəldi. Evin böyük aynabəndinə yaxın ağacların birinin üstünə çıxıb, sıx budaqların arxasından izləməyə başladım.

Az keçmədi Dmitri, ardınca da Amaliya çıxdı. Əllərində xeyli rəsm tablosu, fırça və digər rəssam ləvazimatları vardı. Dmitri tabloları düzüb nəyisə izah edirdi (sonra bildim ki, həvəskar rəssammış). Aralarında Amaliyanın da tablosu vardı... (bunu nə vaxt çəkib, dəhşətə gəldim!). Onlar xeyli danışdılar, Dmitri çaxır açdı, içdilər və bir az keçəndən sonra hər şeydən iyrənməyə başladım... Dmitri Amaliyanın özünə çəkdi, qız da etiraz etmirdi. Əksinə, əlləri oğlanın çiynində süzməyə başladı. Oğlan qızı özünə sıxıb dodaqlarından əvvəlcə yavaş-yavaş, sonra isə hərarətlə öpməyə başladı. Qız da eyni qarşılığı verərək artıq yanındakı kresloya oturan oğlanın qucağına oturdu. Hərarətli öpüşdən sonra oğlan qızın əynindəki köynəyi dartıb çıxartdı, tələsik özü də köynəyini soyunandan sonra qızın büstqalterini dartıb əynindən aldı... Çılğın ehtirasla öpüşürdülər. Oğlan acgözlüklə qızın döşlərini, sinəsini, qız isə oğlanın boynunu, sinəsini öpməyə başladı...

Bir az belə davam etdikdən sonra ayağa durub alt paltarlarını çıxardılar. Dmitri qızın kürəyini divara dirəyib, ayaqlarını belinə doladı...

(ardı var)

mubariz1982@mail.ru