Alimlər bir insanın öz-özünə danışma vərdişinin bir patoloji olub-olmadığını cavablandırıb.
Məlumdur ki, bəzi insanlar özlərində bir həmsöhbət tapırlar və bundan sonra qorxaraq ehtimal olunan zehni pozğunluqlar barədə düşünməyə başlayırlar, amma belə düşünmək tezdir.
Elm adamları bu tendensiyanı on ildən çoxdur müşahidə edirlər və Virciniya ştatındakı Virciniya-Biç şəhərindən olan psixoterapevtləri belə bir fəaliyyətin hətta hansısa formada faydalı olduğu qənaətinə gəliblər.
İlk dəfə 18-ci əsrin sonunda alimlər bu fenomenə diqqət çəkiblər.
Ötən əsrlərdə, müasir tədqiqatçıların hansının bu cür söhbətlərin duyğuları ifadə etməyə və məlumatları təşkil etməyə kömək etdiyi qənaətinə gəldiklərinin təhlilindən sonra bu mövzuda bir çox məlumat toplanıb. Eyni zamanda, bu ünsiyyət bacarıqlarına və nitqin inkişafına kömək edir.
Yalnız nadir hallarda, özünlə söhbət həyəcan verici bir siqnal kimi qəbul edilə bilər, ancaq bu vəziyyətdə beyin zədələnməsindən söhbət gedir.
Əslində, öz hərəkətlərinizi özünüzə yüksək səslə desəniz, tapşırığın öhdəsindən daha asanlıqla gələ bilərsiniz və bu söhbət motivasion məna kəsb edir.
Ancaq bir anda psixikaya mənfi təsir edərsə, bir mütəxəssisdən kömək istəmək daha yaxşıdır.