Bir usta yaşayırdı. Ömrü boyu ev tikdi, amma qocaldı və təqaüdə çıxmağa qərar verdi...
- Mən işdən çıxıram, - o, işəgötürənə dedi. - Təqaüdə çıxıram. Nəvələrimə yaşlı xanımımla dayəlik edəcəm.
İşəgötürən bu adamla ayrıldığına görə peşman oldu və ondan xahiş etdi:
- Qulaq asın, gəlin son evi tikin və sizi təqaüdə göndərərik. Yaxşı mükafatla!
Usta razılaşdı. Yeni layihəyə görə, kiçik bir ailə üçün bir ev tikməli idi və başladı...
Usta tələsirdi, çünki o, artıq özünü təqaüddə görürdü. Nəyisə yarımçıq qoydu, nəyisə sadələşdirdi, daha tez çatdırmaq üçün ucuz materiallar aldı...
O, öz işini ən yaxşı şəkildə yerinə yetirmədiyini hiss etdi, ancaq karyerasının sonu olduğunu deməklə özünə haqq qazandırdı. Tikinti başa çatdıqdan sonra ev sahibini çağırdı. Evə baxıb dedi:
- Bilirsən, bura sənin evindir! Budur, açarları götür və içəri keç. Artıq bütün sənədlər hazırlanıb. Bu, uzun illər zəhmətinizə görə şirkətin hədiyyəsidir.
Ustanın nə hisslər keçirdiyi yalnız ona məlum idi! Utandığından rəngi qızardı, amma ətrafdakı hər kəs əl çaldı, yeni evinə görə onu təbrik etdilər və öz səhlənkarlığına görə utanaraq qızardığını düşündü.
Bütün səhvlərin, çatışmazlıqların indi onun problemi olduğunu başa düşdü və ətrafdakılar da düşünürdü ki, bahalı hədiyyəyə görə xəcalət çəkir. İndi isə o, ömründə pis tikdiyi yeganə evdə yaşamalı idi...
Etika: Biz hamımız ustayıq. Bu gün etdiyimiz hər şey vacibdir. Bu gün biz sabah köçəcəyimiz bir ev tikirik...