“Günlərin birində biri redaksiyaya zəng vurub ki, qardaş, mənim atam ölüb, təcili Moskvaya teleqram vurmalıyam”.
“Nə dediniz bəs?”
“İzah edirik ki, bura saytdır, poçt deyil, xeyri yoxdur. Nömrəni də internetdən tapıb”...
“Teleqraf” agentliyində doğum günü qeyd edilirdi. Biz də gəldik onların sevincinə ortaq olaq. Deməli, Publika.az-la Teleqraf.com-un 7 yaşı tamamdır.
“Gözlə, birini də danışım... – “Gündəlik Teleqraf”ın redaktoru Zahid müəllimdir. – “Bir dəfə bura qadınlar hücum çəkmişdi”.
“Necə ki?”
“Bizim kriminal müxbir Hacı... Hacı, necə olmuşdu o?”
Hacı danışır:
“Mən bir məktəbliyə təcavüz olunması hadisəsindən yazmışdım. Üç gün sonra anası, qohumları hücum çəkmişdi redaksiyaya. Mən də onda burda yox idim.”
“Nə oldu bəs?”
“Heç nə özlərini öldürürdülər, yaxalarını cırırdılar ki, o yazı yalandır, çıxmalıdır. Mən də bunu hüquqi sənədlərə əsasən yazmışdım”.
“Çıxartdınız yazını?”
Cavab çox qısa oldu: “Yox...”
“Deməli, bir dəfə də - Hacı həvəsə düşüb – biri sayta şikayətə gəlib. Deyir ki, filan yazı çıxmalıdır. Bizdə də admin təzə idi, kodu bilmirdi. Kişi 102-yə zəng elədi ki, yazımı çıxarmırlar, kömək edin”.
Gülüşmənin arasında Hacının az-maz közərən səsi: “Qorxdum ki, polislər tökülüşəcək bura”.
“Gündəlik Teleqraf”ın redaktoru Qurban Yaquboğlu qəzetin ilk sayı çap olunanda Türkiyədəymiş. Danışır ki, bir dəfə müsahibəyə gedibmiş, çəkdiyi bütün fotolar silinib. Ey dadi-bidad! Nə edəsən? Düşüb proqramistlərin üstünə. İşə çataçatda yaxınlıqdakı bir kompüter ustasının yanına dəyib. Oğlan soyuqqanlılıqla deyib ki, bir saata həll olunar. Və Qurban müəllim indinin özündə də o fotoların qayıtmasına inana bilmir.
Publika.az-ın otaqlarında sükut əlini qolunu sallaya-sallaya dolaşır.
- Ad günü keçirmirsiniz?
Səs yox.
- Tort kəsmirsiniz?
Qırışıqları açılır.
- “Teleqraf”ın redaksiyasında hamı maraqlı şeylər danışır. Sizdə durğunluqdur.
Hiss edirəm ki, oxum hədəfə dəyib. Bu arada kriminal xəbərlərin qənimi Nizam gəlib çıxır və Lent.az-a salam deyir.
- İnanırsan, Ayxan, heç bir intihar xəbərinə təsirlənə bilmirəm. Bircə Türkiyədəki bir intihar hadisəsi təsir edib mənə. O qədər kriminal xəbərlər yazmışam ki, artıq heç nə məni təəccübləndirmir.
Nizamın nitqinin sonu: “Bir adamın ölümü ölümdür, bir milyon adamın ölümü statistika”.
Redaktorların əyləşdiyi otaqdayıq. Baş redaktor Aqil Lətifov buranın ailə mühiti olduğunu söyləyir.
- Gecikənlər olur heç?
- Olur, əlbəttə. Amma bizim işçilər bəzən gecə də işləyirlər. Yəni bunu kompensasiya edirlər.
- Kimdir ən çox gecikən?
- Biri var, həmişə gecikir, amma adını deməyəcəm. Yaxşı qələmi var.
- Kimdir? Deyin də...
- Siyasətdən yazan Asifdi...
Sizi təcili Asifin yanına aparıram. Deyilənə görə, buranın baməzəsi, hamının üzündə təbəssüm yaratmağı məharətlə bacaran müxbiridir. “Publika”nın Cem Yılmazı ilə qarşı-qarşıyayıq.
- Bizdə bir xanım vardı, - Asif gülüşünü güclə boğa-boğa danışır, - bir gün ona sual verdim ki, səncə, niyə Trampın İranla münaqişəsi var? Başını yellədi. Dedim, Tramp başına İran xınası qoyur, İran da bu xınanı vermir, bütün münaqişə də bunun üstündə yaranır.
Bayaqdan susub oturan redaksiya işçilərinin arasına elə bil qumbara atılır, hərəsi bir tərəfdə gülüşlə partlayır.
- Qızları aldadıram. Aldadıram deyəndə... Bəzən sözümün ciddi, ya zarafat olduğunu başa düşmürlər.
Müxbirlərdən Zümrüd araya girir:
- Bu məni bir dəfə aldadıb. Gəlib şokolad paylamışdı. Deyirəm, nə məsələdir, xeyir ola, səndən bu jest hardan? Dedi, Gülxar, bizim sosial müxbirin nişanıdır. Elə sevindim...
Gülxarın həmin gün dedikləri:
- Az, yalan deyir. Nə nişan?
Çox sevirlər Asifi. Deyirlər, onsuz burda gülməyi unudarıq.
Asif hər “Publika”nın ad günü gələndə burda ilk işlədiyi günləri xatırlayır. Onda da “Publika”nın yaş günüymüş və əməlli-başlı qonaqlıq varmış: “Aqşin Yeniseylə orda tanış oldum. Bəxtiyar Əlirzayevdi, mənəm, Aqşindi. O qədər içdik ki, bir az keçəndən sonra bir-birimizi tanıya bilmədik” – gülüşünü saxlaya bilmir və biz növbəti səhnədən məhrum qalırıq.
Dünya siyasətindən yazan Ömər də redaksiyanın maraqlı simalarındandır. Səsi çıxmırdı amma. Qızlar onu həvəsləndirməyə çalışır:
- Danış da...
Asifin yumoru işə düşür:
- Bunun çörəyi müharibələrdən, dünyadakı münaqişələrdən, ölüm-itimdən çıxır.
Ömər yorğun-yorğun gülümsünür.
Zümrüdün birdən yadına nəsə düşür:
- Bunun yuxuları maraqlıdı e...
Ömərin buzu əriyir:
- Hə, çox yuxu görürəm. Sonra da yadımdan çıxır.
- Danış da... Bir dəfə Putini görmüşdün e...
- Yadımdan çıxıb.
- Tez-tez görürsünüz siyasətçilər?
- Putini çox görürəm. Qan. Müharibə-filan...
İndi fikir verirəm ki, Çe Gevaranın rəsmi asılıb otaqdan.
- Bunu kim asıb ora?
Sənət müsahibələri ilə tanınan Leyla Sarabi deyir ki, Elçin Əlibəyli gətirib.
Aqşin Evrənə soruşuram: “O, əvvəl başqa otaqdaydı, sonra bura gətirdilər”.
Leyla Sarabi deyir ki, mən Çe Gevaranı görmüş bir azərbaycanlı alimlə müsahibə eləmişdim, çox maraqlı şeylər danışmışdı. Daha çox əcnəbilərdən müsahibələr alır Leyla. Deyir, onlar danışmağa daha meyllidirlər:
- Bir dəfə fransız heykəltəraşından müsahibə almışdım. Həmin gün də bizdə bir oğlan Rəqsanədən müsahibə eləmişdi, yaman çox oxunmuşdu. Gəlib mənə sataşırdı ki, bax gör sən nə gündəsən, müsahibən az oxunub, mənimkisə partlayıb. İncidim ondan.
Mohsen Namjonu çətinliklə tapıb, sonra Votsapda səmimi söhbət ediblər, kişinin saqqızını oğurlaya bilib, yaxşı da müsahibə ərsəyə gətirib.
“Yadımdadır, bir dəfə bir siyasətçiyə zəng elədim. Nəsə bundan soruşacaqdım. Dedim, üzr istəyirəm. Qayıtdı ki, kişilər yaramaz olur, onlardan üzr istəməyin” – Leylanın unutmadığı anlardan biri.
Zümrüdlə Gülxarın adları yadda saxlamaq problemi var.
- Bu gün Rauf Arifoğluya zəng edib dedim ki, “necəsiz Arif müəllim?” – Zümrüd deyir, gülüşürlər.
Gülxar:
- Mən nömrələri çox vaxt əzbər bilirəm. Bir dəfə millət vəkili ilə həkimin nömrəsini qarışıq saldım. Səhvən bir neçə dəfə həkimə zəng eləyib üzr istədim. Axırda zəng eləyəndə utandım, tez özümdən bir mövzu quraşdırıb həkimə soruşdum, bir material hazırladım.
Şou müxbir Aytənin masasında üç şey diqqətimi çəkdi: güzgü, məşhur aktrisa Odri Hepbernin qələmlə çəkilmiş portreti və bir də əzilmiş yarpaq.
- Deyəsən, özünüzü çox bəyənirsiniz. Güzgü ondandı... – zarafat edirəm.
- Yox, mən masayla eyni rəngdə taxta aldım, sonra güzgünü ora qoymağı düşündüm.
Leyla onun köməyinə çatır:
- O güzgü bizə qadın olduğumuzu xatırladır.
Odri Hepbernin gözəl-göyçək şəklini Aytənə yaxın birisi hədiyyə edib. Görünür, naməlum şəxs onu bu xanıma bənzədir. Burda bir məhəbbət qoxusumu var? Nəysə, bu bizlik deyil.
- Yarpaq?
- Leyla ilə payızın təzə gəldiyi vaxt gəzirdik. Parkda bu yarpağı gördüm, mənə miskin və kədərli gəldi, gətirdim bura.
Aqşin Evrən gəlib zarafat atdı ortaya:
- Ayxan, burda çox durma, sənə də xəbər yazdırarlar.
İşçilər öz aralarında xudmani bir masa açıb çay süfrəsində bu günü qeyd edəcəklər. Amma gurultulu qonaqlıq hələ qabaqda olacaq. Fotoqraf Pərviz də deyir, ümidlə o qonaqlıq gününü gözləyirəm. Əslində hamının üzündə bu arzunun işartıları dolaşmaqda...
Mən onları burda qoyub, rəsmi qapıdan içəri keçdim. Rəsmi qapı deyəndə ağlınıza ayrı bir şey gəlməsin. “Teleqraf Holdinq”in rəhbəri Aynur Camalqızı ilə müsahibəni nəzərdə tuturam.
***
***
Gəldik çatdıq yazımızın son abzasına. Bu məqamda gördüm ki, “Publika”nın xanım əməkdaşları bizi gözləyirlər. Tort kəsmişdilər və hamı yığışmışdı başına. Çayların qurtumundan, çəngəllərin cingiltisindən, işçilərin zarafatlarından gözümün qabağında orkestr canlandı və bu orkestrin mehriban səsi bütün holdinqi ağuşuna aldı...
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/lent_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
